پدال شیفتردنده چیست؟

پدل شیفترها یا پدال شیفتردنده دکمه‌ها یا اهرم‌هایی هستند که در پشت ستون فرمان خودرو یا روی خود فرمان قرار دارند و به راننده اجازه می‌دهند به صورت دستی نقاط از پیش برنامه‌ریزی‌شده گیربکس اتوماتیک برای تعویض دنده را نادیده گرفته و به دنده خاصی تغییر دهند و تعویض دنده را به نحو دلخواه انجام دهند

ظهور پدال شیفتردنده

گیربکس های دستی همرا با دسته دنده رو به مرگ هستند. خودروهای جدید با گیربکس دستی این روزها کمتر دیده می شوند. خبر خوب این است که برای آن دسته از افراد که کنترل بیشتری بر دنده وسایل نقلیه خود ترجیح می دهند، پدال شیفتردنده می تواند جای خالی را پر کند.

پدل شیفترها در ابتدا پس از تعبیه در طراحی خودروهای مسابقه ای به شهرت رسیدند. طراحان پتانسیل سرعت را در پدال شیفتر مشاهده کردند، بدون اینکه به کاهش فشار روی گیربکس خودرو اشاره کنیم. چند سالی به جلو حرکت کنید، پدال شیفتردنده خودروهای مسابقه ای راه خود را به هوندا، فورد و سایر وسایل نقلیه، از SUV گرفته تا سدان های جمع و جور باز کرد.

اگر شما از طرفداران قدیمی برنامه تلویزیونی Top Gear هستید، ممکن است شنیده باشید که در آن به تعویض پدال شیفتردنده اشاره می‌کنند: «پدال های شل و ول». اما به هر حال شیفترها چه هستند و پدال شیفتردنده ها چگونه کار می کنند؟ برای این منظور ابتدا با گیربکس های اتوماتیک آشنا شوید

انواع گیربکس اتوماتیک

گیربکس اتومات های امروزی در یکی از سه دسته قرار می گیرند: مبدل گشتاور سنتی، دو کلاچه و متغیر پیوسته. در مبدل گشتاور، گیربکس از دنده های ثابت استفاده می کند. با طراحی دو کلاچه، یک جفت کلاچ داخلی وجود دارد که درگیر و جدا می شوند. و یک گیربکس متغیر پیوسته (CVT) هیچ دنده ثابتی ندارد و در عوض بر روی یک تسمه برای ارتباط دورهای مورد نیاز متکی است.

در یک CVT بدون دنده های سنتی، این نقاط برنامه ریزی شده ای هستند که دنده های واقعی را تقلید می کنند. در برخی از وسایل نقلیه، پدال شیفتردنده در سمت چپ و راست وجود دارد که طراحی آن به گونه ای است که حداکثر تطبیق پذیری در دنده را با اجازه دادن به راننده به سمت بالا یا پایین تغییر می دهد. به طور کلی، کلیک کردن روی پدال سمت راست باعث افزایش دنده می شود. هنگام کلیک کردن روی پدال شیفتر سمت چپ، برعکس است.

هدف از تعویض پدال شیفتردنده چیست؟

پدال شیفترها در حالی که از مسابقه الهام گرفته شده اند، کاربردهای متفاوتی در خودروهای جاده ای دارند. این روز ها همه نوع خودروی جدیدی، تقریباً از یک هاچ بک کامپکت تا خودروهای اسپورت به پدال شیفتردنده مجهز است.

به جای تعویض دنده با استفاده از پدال کلاچ، پدال شیفترها به راننده این امکان را می دهند که دنده ها را انتخاب کند. آن چیزی که گیربکس اتوماتیک برای انجام آن برنامه ریزی شده است، خوب، به طور خودکار، لغو می شود.

معمولاً با +/- یا بالا/پایین علامت گذاری می شود، یکی از پدال شیفترها به سمت بالا حرکت می کند و دیگری شیفت های پایین را انجام می دهد. در اکثر تنظیمات، این دنده را در حالی که شیفتر در D(rive) است تغییر می دهد. تغییرات یکی یکی اتفاق می‌افتند، اما اینکه هر تغییر چقدر سریع اتفاق می‌افتد بستگی به مدل خودرو و گیربکس آن دارد.

برخی از مدل‌های تولیدکنندگان مانند BMW و Porsche از دو پدال نصب شده بر روی ستون فرمان استفاده می‌کنند که می‌توانند هم دنده‌های بالا و هم پایین را انجام دهند. سایر وسایل نقلیه ممکن است از یک سوئیچ در تعویض دنده استفاده کنند که همان اثر پدال شیفتردنده را انجام می دهد.

مکانیسم‌های ایمن در اکثر این سیستم‌ها بلافاصله این شرایط دستی شبیه‌سازی‌شده را نادیده می‌گیرند و در صورتی که رایانه خطر آسیب به پیشرانه را در اثر دور موتور بیش از حد (بالا رفتن بیش از اندازه دورموتور) احساس کند، از ماندن خودرو در آن دنده جلوگیری می‌کند. در برخی خودروها، عمدتاً مدل‌های پرفورمنس، موتور مجاز است قبل از تعویض خودکار دنده، در یک دنده دور موتور را تا خط قرمز بالاببرد. در زمان رسیدن دور موتور به محدوده قرمز، درصورت تعویض نشدن دنده توسط راننده، خودرو به صورت اتوماتیک دنده را افزایش می دهد

مزایای استفاده از  پدال شیفتردنده

کنترل:

در خودرویی که مجهز به گیربکس اتوماتیک است، انتظار می رود که راننده اهرم تعویض دنده را برای رانندگی حرکت دهد و تنها با فشار پدال گاز و ترمز به جلو حرکت کند. برای معکوس، دسته دنده را متناسب با آن حرکت می دهد. به غیر از الگوهای دنده گاه به گاه 3-2-1-L یا مشابه برای انتخاب دستی دنده های پایین تر نیز وجود دارد که معمولا در خودرو های قدیمی تر دیده می شوند.

اگرچه گیربکس‌های اتوماتیک مدرن و هوشمند اغلب سعی می‌کنند پاسخ‌ها را بر اساس سابقه رانندگی و حتی نحوه عملکرد راننده با پدال گاز قضاوت کنند، شیفترهای پدال می‌توانند عمداً خودرو را در موقعیت‌های خاص پاسخگوتر کنند.

با پدال شیفترها، راننده می تواند تمام دنده های موجود را جابجا کند و برنامه ریزی استاندارد را نادیده بگیرد. این یک امتیاز زمانی است که به سرعت انرژی بیشتری مورد نیاز است. با این حال، به خاطر داشته باشید که پدال شیفتردنده فقط برای تعویض دنده کار می‌کنند که سرعت حرکت خودرو برای تعویض دنده ایمن باشد. به عنوان مثال، هنگام حرکت با سرعت 120 کیلومتر در ساعت، نمی توانید دنده پنج را به دنده یک کاهش دهید.

اساساً، پدال شیفتردنده به رانندگان این امکان را می‌دهند که از تعویض خودکار که معمولاً توسط رایانه اتومبیل کنترل می‌شود، عبور کنند. این باعث می شود راننده مسئول مکان و زمان تعویض دنده باشد. هنگامی که راننده پدال شیفتر را فعال می کند، سیگنالی را به کامپیوتر ارسال می کند. یک مزیت قطعی برای مواقعی که رانندگان می‌خواهند ماشین را در سراشیبی‌ها یا سربالایی‌های طولانی جاده یا زمانی که نیاز به یدک‌کشیدن دارند، ماشین را در دنده بهتری قرار دهند.

کاهش دنده:

هنگامی که نیاز دارید سرعت خود را به سرعت کم کنید و یک پیچ را با سرعت بپیچید، استفاده از پدل سمت چپ برای پایین آوردن گیربکس با یک یا دو دنده در حین چرخش، گشتاور اضافی برای مانور سریع فراهم می کند.

در حین بکسل کردن در سراشیبی، برای کنترل بهتر وزن بار، از پدل سمت چپ برای پایین آوردن دنده موتور خود استفاده کنید. این از سایش و خوردگی بیش از حد ترمزهای شما جلوگیری می کند، که در غیر این صورت می تواند به سرعت بیش از حد گرم شود.

برخی از پدال شیفترها به شما امکان می دهند به جای دنده اول با دنده دوم استارت بزنید و گشتاور ارسالی به چرخ های محرک خودرو را کاهش دهید. این به جلوگیری از چرخش چرخ از دستیابی و حفظ کشش خوب در برف کمک می کند.

برای رانندگی پرفورمنس، پدال شیفترها برای خودروهایی که معمولاً با دنده دوم یا حتی سه استارت می زنند، برعکس عمل می کنند. دنده اول برای اطمینان از حداکثر استفاده از توان موجود از همان ابتدا شروع می شود. این سطح کنترلی را تکرار می کند که بسیاری از رانندگان با گیربکس دستی سنتی از آن استقبال می کنند.

گیربکس‌های اتوماتیک مدرن از دنده‌های بالاتر برای دستیابی به مصرف سوخت بهتر استفاده می‌کنند، اما این لزوماً به این معنی نیست که آنها به سرعت با شرایط متغیر سازگار می‌شوند. پدل شیفترها می توانند به شما کمک کنند تا از عملکرد موتور و گیربکس خود تا حد امکان موثر اطمینان حاصل کنید. اما بهترین حالت برای راننده این است که به حالت دستی برود و فقط از شیفترهای پدال استفاده کند.

مزایای دیگر

در خودرویی مجهز به گیربکس اتوماتیک، پدال شیفتردنده به شما این آزادی را می‌دهند که فقط اجازه دهید ماشینتان در حالت خودکار کار کند یا زمانی که هوس یا شرایط حکم می‌کند، کنترل را به دست بگیرید. و هیچ منحنی یادگیری اضافی وجود ندارد زیرا مردم می توانند این خودروها را بدون استفاده از پدال شیفتردنده برانند.

در خودروهای گیربکس دستی که برای عملکردی مانند فراری یا لامبورگینی ساخته شده اند، راحتی یک گیربکس اتوماتیک همراه با کنترل تغییر دنده از یک گیربکس دستی سنتی را دارید. این باعث می شود خودرو در مسیر یا در شرایط رانندگی سخت پاسخگو باشد، اما زندگی در ترافیک شهری را آسان تر می کند.

در حالی که ممکن است هرگز پدال شیفتردنده را در شاسی‌بلند لوکس خود لمس نکنید، دنده‌های پدال هدفی را دنبال می‌کنند. و هنگامی که به طور ناگهانی نیاز دارید دنده را پایین بیاورید تا قدرت کشش بیشتری داشته باشید، ممکن است خوشحال باشید که آنها برای کمک در دسترس هستند.

چه کسی می‌خواهد خودرویی مجهز به پدال شیفتردنده داشته باشد؟ ماشین‌های دارای  شیفتر در بین راننده‌های جوان بسیار محبوب هستند – و در این مورد، جوانی فقط به سن تقویمی اشاره نمی‌کند. پدال شیفتردنده می‌تواند تجربه‌ای سرگرم‌کننده‌تر را در یک سواری اسپورت‌تر بدون سرمایه‌گذاری با خرید یک خودروی اسپورت گران‌قیمت مانند لامبورگینی هوراکان ، فراری 812 سوپرفست یا شورت کوروت ارائه دهند. رانندگان می توانند بدون گرفتن دست روی فرمان برای تعویض دنده دستی، حس رانندگی با دنده معمولی را داشته باشند.

تاریخچه

پدل شیفترها، برای اولین بار به عنوان کنترل گیربکس های نیمه اتوماتیک در فراری در اواخر دهه 1980 توسعه یافتند. قرار دادن پدال شیفتردنده در پشت فرمان یا ستون فرمان، تعویض فوق العاده سریع و کنترل بهتر دنده را در شرایطی که رانندگان بیشتر به آن نیاز دارند، تسهیل می کند. این راه‌اندازی در خودروهای مسابقه‌ای فرمول یک در دهه 90 رایج شد و به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت، زیرا به رانندگان اجازه می‌داد سریع‌تر دنده‌ها را تعویض کنند و سرعت را حفظ کنند.

ممکن است فکر کنید که این ویژگی برای خودروهای اسپرت با کارایی بالا مناسب‌تر است، اما پدال شیفتردنده در صدها وسیله نقلیه جدید به ظاهر معمولی و همچنین در کراس اوورها، مینی‌ون‌ها و شاسی‌بلندها بیشتر یافت می‌شوند. خودروسازانی مانند آکورا، هوندا و نیسان طی سال‌ها این سیستم را در بسیاری از خودروهای خود به کار گرفته‌اند.

خودروهای اولیه مجهز به شیفتر از خودروهایی مانند فراری و لامبورگینی بودند. آن‌ها فقط از یک کلاچ استفاده می‌کردند، زیرا در همه حال، گیربکس‌های دستی با پدال‌های کلاچ الکتریکی بودند. بعداً، یک کلاچ اضافی برای شکل دادن به گیربکس دوکلاچه (که با نام‌هایی مانند DSG، Direct-Shift و غیره شناخته می‌شود) اضافه شد تا ناهنجاری‌های سیستم‌های قبلی را هموار کند، اما همچنان تعویض‌های سریع را با پدل ارائه می‌دهد.

با استفاده از گیربکس های اتوماتیک با دنده های شش، هفت و یا حتی 10، خودروسازان به بسیاری از خودروها، پدال شیفترها را اضافه کردند تا رانندگان کنترل بیشتری نسبت به قبل داشته باشند. مدل های جدیدتر با دنده های دکمه ای یا چرخشی نیز نیاز به تغییر داشتند. به همین دلیل است که آنها در انواع خودروهایی دیده می شوند که لزوماً مدل های عملکردی محسوب نمی شوند.

خط پایین

راندن خودرویی مجهز به شیفترهای دنده مانند قرار گرفتن پشت فرمان خودروهای مسابقه ای فرمول یک نیست. اما اگر گهگاه دوست دارید خود را در پیست Daytona تصور کنید، مطمئناً رانندگی با این نوع خودرو می تواند بسیار سرگرم کننده باشد و تجربه رانندگی رضایت بخشی را ارائه دهد. یک ماشین مجهز به پدال شیفتردنده این امکان را به شما می دهد تا کنترل بیشتری بر گشتاور و قدرت وسیله نقلیه خود داشته باشید، بدون این که اشاره ای به افزایش آنی بیشتر در گام خودرو شما داشته باشید.